Artiest info
Website
Recensie
WEERT - 13/04/13

Danny Bryant was in De Bosuil in Weert voor de cd release van zijn nieuwe album "Hurricane". Deze 32 jarige Brit is geen onbekende. Hij heeft al meer dan 2000 optredens op de teller. Na het succes van "Just As I Am" en de live cd/dvd "Night Life" leek het me een geweldig idee om eens met deze man te praten over alles en nog wat, maar toch in de eerste plaats over het nieuwe album. Van het optreden is ook een recensie geschreven met een paar video's van de nieuwe songs. Dat verslag kan hier vinden.

Hallo Danny, proficiat met je nieuwe album. Op "Hurricane" werk je voor het eerst samen met Richard Hammerton. Buiten het mixen, het opnemen en produceren speelt hij ook op veel nummers op de piano of keyboard. Hoe ben je met Richard in contact gekomen?

 Ik ken Richard al verschillende jaren. Ik heb hem leren kennen tijdens de opnames van "Days Like This". De studio waar dit album opgenomen is was van Richard Hammerton. Richard kende ook Walter Trout erg goed en zo werden we vrienden. Richard zei me dat als ik ooit een producer ik hem altijd mocht opbellen.  Door het succes van "Just As I Am" en vooral de live cd/dvd "Night Life" kreeg ik van mijn huidige platenmaatschappij Jazzhaus Records de kans te tekenen om nog  twee extra albums voor hen te maken. Het eerste zou moeten opgenomen worden in januari 2013. In september 2012 belde ik naar Richard en die vroeg dadelijk welk soort album ik wilde maken. Mijn antwoord was dat ik geen doorsnee bluesrock album wilde maken. Ik had op dat moment twee nummers geschreven en liet ze beluisteren door Richard, waarna die dadelijk akkoord was om samen te werken.

Hoe verliep de samenwerking met Richard? En ben je tevreden over de samenwerking?

De samenwerking verliep heel vlot en ik ben heel tevreden over het werk dat Richard gedaan heeft. Zo tevreden zelfs dat het nu al vast staat dat we op het volgende album ook gaan samenwerken.

Je schreef alle negen nummers voor "Hurricane" zelf. Hoe lang heb je gewerkt aan deze negen songs?

Toen ik in september naar Richard belde had ik twee nummers klaar. Tegen december waren de meeste van de nummers geschreven. Twee dagen voor ik naar de opnamestudio ging had ik nog één nummer tekort, want er was een nummer afgevallen dus moest er een ander in de plaats komen. Ik schreef toen "Painkiller" in tien minuten. Ik had toen een geweldige ingeving en het liep vanzelf. En dikwijls zijn de nummers die je zo vlot schrijft ook enorm goed. Het is zoals met alles. Soms gaat alles heel vlot en soms zit alles potvast.

Wat schrijf je eerst de muziek of de teksten?

Ik volg geen vast stramien. Soms de muziek eerst soms de tekst.

Na het grote succes van "Just As I Am" en "Night Life" moet er toch heel wat druk op je schouders gelegen hebben. Hoe ga je met die druk om? Of heb je die druk juist nodig?

Natuurlijk was er druk want beide albums waren bestsellers maar je moet door en het was tijd voor een nieuw studioalbum. Ik besloot om in de eerste plaats plezier te hebben tijdens de opnames, en dat werkte. Ook het schrijven van de nummers ging vrij vlot. Met "Just As I Am" en "Night Life" was ik heel erg tevreden maar over het nieuwe album ben ik nog meer tevreden. Maar dat zal elke artiest wel zeggen over zijn nieuw werk. De voorverkoop van "Hurricane" laat in ieder geval het beste vermoeden.

Het eerste nummer op het album "Prisoner Of The Blues" had zo op een album van je idool en mentor Walter Trout kunnen staan. Ook het geweldige en gedreven gitaarspel in het nummer.

Het is één van mijn favoriete nummers. Voor dat nummer heb ik ook mijn Fender aan de kant gelaten en gebruik gemaakt van een Gibson Les Paul. Deze verandering van gitaar was in het begin wel vreemd voor mij. Ik wilde het album starten met een heel andere song dan wat de mensen van mij gewend zijn. Het was ook het eerste nummer dat ik schreef voor "Hurricane". Al heb ik achteraf de muziek toch nog een beetje veranderd.

Greenwood 31 is een eerbetoon aan Hubert Sumlin. Is hij een voorbeeld of een idool?

 Ik ben een enorme fan van hem en hij was ook één van de eerste blueslegendes waar ik mee gesproken heb. Toen ik ongeveer 20 jaar was speelde ik op een festival in de UK en Hubert Sumlin zou een paar uur na mij spelen. Het was één van de eerste grote festivals waar ik mocht spelen. En ik vroeg aan de promotors of er een kans was om even te spreken met Hubert Sumlin, maar het antwoord was nee. Na mijn optreden kwam de vrouw van de promotor bij me en zei dat Hubert Sumlin backstage was en dat hij mij horen spelen had en dat als ik zin mocht hebben ik even mocht langskomen. Dit liet ik natuurlijk geen twee keer zeggen. We hebben misschien een uur of misschien wel twee uur zitten praten en ik kreeg bij het afscheid nog een dikke knuffel. Er is toen ook een foto genomen van hem en mij. Sumlin met een hoed op en met een glas Guinness in de hand. Verleden jaar waren Kirby en ik in mijn muziekkamer waar al mijn gitaren staan en we waren wat dozen aan het uitladen en daar vond ik die foto van mij en Hubert Sumlin terug. Hubert was ondertussen gestorven en ik zette de foto op de kast, gewoon zonder kader. Verleden jaar was ik bezig om een song te schrijven, maar het lukte niet goed. Toen kreeg ik die foto in het oog en de song kwam vanzelf. Greenwood 31 is de stad waar en jaartal wanneer Hubert geboren is.

Je vader Ken op basgitaar en Trevor Barr deden ook prima hun job op het album. Hoelang spelen jullie drie al samen?

 Mijn vader en ik spelen al heel lang samen. Trevor kennen we al langer maar hij is onze vaste drummer sinds 2006. Ongeveer zeven jaar nu en we voelen ons alle drie goed in deze bezetting.

Jij hebt een speciaal talent om geweldige intense slowblues nummers te schrijven. Op dit album ook weer "Can't Hold On", "I'm Broken" en zeker en vast "Losing You" dat me elke keer kippenvel geeft. Hou je zelf ook meer van de tragere nummers?

ja, ik hou wel van die tragere nummers. Als het aan mij lag was het hele album vol met tragere nummers, maar dat kan nu eenmaal niet. De meeste teksten van deze slowblues nummers zijn niet vrolijk. Gewoonlijk gaan ze over een verlies, liefdesverdriet of in de steek gelaten worden. Naar mijn gevoel ben jij een heel gelukkig man maar als jij die nummers zingt is het net of je het gisteren allemaal zelf meegemaakt hebt.  Als je over dat soort dingen zingt hoef je dat niet persoonlijk meegemaakt te hebben. Je moet het je wel  kunnen inbeelden en als je dat kan dan kan je er ook over schrijven. Dan kan je dat gevoel ook uiten. Simpel gezegd een beetje acteur spelen. En "Hurricane" is een bluesalbum, dat hoeft niet vrolijk te zijn.

Is de titelsong "Hurricane" je favoriete nummer? Zo ja waarom? Indien niet welk nummer dan?

Neen, het is niet mijn favoriete nummer. Ik hou er wel van, net zoals ik hou van al de nummers. Maar als ik moet kiezen neem ik "Prisoner Of The Blues", "Can't Hold On", "Losing You" en "Painkiller".
 "Painkiller" is een speciaal, maar wel een heel sterk nummer. Het begint heel rustig en intiem. Maar als de gitaar het van het vocale overneemt is het net of je alle frustraties van je afspeelt. Toen we aan het opnemen waren stond voor mij van in het begin vast  dat "Painkiller" het laatste nummer op het album zou zijn. Het is inderdaad een raar nummer. Het start als een slowsong maar breekt dan echt open met de gitaar. De gitaar moest ook klinken als iemand die gefrustreerd is in zijn relatie. Want het nummer gaat over vreemd gaan en bedriegen. En zich niet goed voelen in die situatie. Bovendien wilde ik niet akoestisch eindigen. Het album begint met stevig gitaarwerk en zo wou ik ook eindigen.

Ga je veel van de nieuwe nummers brengen in je concerten. Want op het album is veel piano en keyboards te horen. Heeft dat veel invloed op welke nummers je live gaat spelen en ook hoe je ze gaat spelen? 

Wees gerust, we gaan zeker een paar nieuwe nummers spelen. Je zult vanavond horen dat de nummers die we gaan spelen ook goed klinken zonder de keyboard of piano. "All or Nothing" is heel moeilijk te doen zonder keyboards. Maar ik sluit niet uit dat er in de toekomst een toetsenman bijkomt. Maar dat is nog niet zeker. Maar vanavond doen we "Painkiller" live, alsook  "Prisoner Of The Blues" en "Losing You". Het vierde nieuwe nummer dat we spelen is "Can't Hold On" maar deze gaan we akoestisch doen.

Bedankt Danny voor dit gesprek en veel succes straks op het podium.

Walter Vanheuckelom